الرحیل!

و حالا که دورم آرام گرفت و به لطف الله همانی شد که به خواب هم نمیدیدم،علاوه بر یک خوشحالی بی انتها در هر دم و بازدمم،میبینم که چقدر و چقدر و چقدر خدارا ممنونم برای این تلخ ترین ده ماه زندگیم.و چقدر ناگوار میشد اگر این ده ماه در صفحه ی روزهام نبود.

آن هم برای منی که به خودی خود اهل کارهای بزرگ نیستم،بلکه همین توفیق های اجباری کمی از کوتولگی درم بیارد!

و حالا

از همه ی تلخی های آن ده ماه یک بار پیری لذیذ بر دوشم مانده و یک بار تلاش برای بزرگانه ترین حالت فکر کردن  و از همه مهم تر یک بار حلاوت اضطرار.

و تو که هیچ،حتی من چه میدانم اضطرار واقعی یعنی چه..

و به حق اگر اضطرار نباشد وصل ممکن نیست.

هنوز هر شب فایل عزیزِ جانم را پلی میکنم و بلند -به وسعت شنوایی خودم-همراه حاج مرتضی میگویم :و اگر مقصد پرواز است،قفس ویران بهتر..

اما تو بدان که این زمزمه کجا و آن فریاد از عمق جان همین چند صباح پیش کجا.

میترسم از افتادن دوباره به دام بلاهای کوتوله..

از فکر به خریدن لباس جدید و دوربین جدید و کافه ی جدید و فیلم و کتاب جدید.

از افتادن دوباره روی سیکل معیوب روزمرگی.

هنوز آنقدر از عسر نگذشته که بخواهی برام چشم و ابرو نازک کنی و بگویی شب گریه های بغض های روزانه ش یادش رفته.نه.اما..فقدان دارد این زندگی بی درد.

و حالا باید بیفتم به دردهای بزرگ تر.حتی بزرگتر از ده ماه پیش..مثل سابق.یادت هست..؟

از درد های نبودن بابامرتضی م.از درد های فلسطین و لبنان و سوریه و عراق و بچه های چهارراه و فقرای آشغالگرد شهر..

باید بیفتم روی درد جانکاه نبودن مولام..جانم..جهانم..

من از روزمرگی و دردهای کوتوله متنفرم.متنفر..

+یک روز رابعه را دید که می‌گفت: وا اندوها! گفت: چنین گوی که وای از بی اندوهیا، که اگر اندوهگین بودی زهرت نبودی که نفس زدی.

(تذکره الاولیا)

فاخته..

+باز امروز شد حکایت آن روز.سر کلاس دیگر داشتم از خواب میمردم که یهو خودم را دیدم:))خواب از سرم پرید!

سیل برداشت ناگاه فریاد

فاخته کرد گم آشیانه...

(افسانه ی نیما)