تو باران نیستی.باران توست...

تصدقت بروم؛بالاخــره،بعد سه سال حسرت دیدمت،شنیدمت،بوییدمت؛همان آن که دستم را از شیشه بیرون بردم و تو در تن قطره های باران،همچون تازیانه به جان دستم میخوردی،و من این سوزش شیرین را با دنیا عوض نمیکردم،نمیکنم،نخواهم کرد...
آخ که چقدر میخواستم بودنت را فریاد بزنم اما ترسیدم از دیوانه خواندنم.
خیال کرده بودم به ت تمت رسیدم امامن هنوز در ب بسم الله عاشقی توام.
به قولش:"راهمان بس دور و دلمان کنار همین گریستن است..."

و باز هم زاییده ی کلاس دینی،اما این بار با نوای باران حتی(!):
الف قامت من نه،الف احساسم
شده از جور تو دالی که کند روح فگار

فاخته

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه کن خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بحر لیلی چو مجنون ببار
ای بارون...

|شجریان|