عنوانش لبخندِ امید است:)

و چون شما خدایی،وعده ات حق است.حق است که گفتی به کسی بیش از توان و طاقتش درد نمیدهی.و ببخش.ببخش بابت کم طاقت شدن ها و زود رنج شدن ها و اشک های بیشتر شده ی این اواخر.و شکر.شکر بابت یسر در دل عسرت.شکر بابت امیدهای در دل ناامیدی ات.اصلا شکر،فقط بابت بودنت.

اخر من فدایت شوم که طاقت اضطرار بنده ی حتی یاغی ات را هم نداری:)

چه خواهد کرد با ما عشق..؟...